در این دوشنبه ی داستانی، داستان کوتاه "پیراهن سفید" اثر خانم سارا سبزواری نقد شد. این داستان به دلیل طراحی خوب و پرداخت قوی مورد توجه اکثر منتقدین جلسه قرار گرفت. این داستان به شیوه ی " تک گویی" و با زاویه دید اول شخص به رشته تحریر در آمده است.
داستان شروع پر هیجان و جذابی دارد و با یک تعلیق شروع می شود. زمان داستان ابتدا حال است و بعد فلش بگ می خورد به گذشته.
زمان بین حال و گذشته در نوسان است و نویسنده با یک ریموت کنترل ، زمان را به گذشته برمی گرداند و خلاقیت نویسنده ستودنی است.
از ویژگی های خوب داستان این است که نویسنده هوشمندانه ، یک موقعیت مکانی خوب را در داستان انتخاب کرده است: "بیمارستان"، مکانی که راوی در آن بستری است. راوی داستان که زن جوانی است در زندگی به ته خط رسیده و شکست خورده، و در گذشته همه ی پل های پشت سرش را خراب کرده است.
از دیگر نکات، خلاقیت نویسنده در استفاده از فرم است که قابل توجه است.
نویسنده تصویر پردازی های زنده و طبیعی دارد و در این داستان تشبیهات ، استعاره ها و نازک خیالی های لطیف در متن داستان نشسته است که به داستان جذابیت خاصی داده است.
همچنین نویسنده با استفاده خوب از نمادها، نظیر ترک های دیوار، سه قطره خون، در انتقال احساسات راوی قوی و موثر عمل کرده است.
داستان دارای جملات طلایی زیبایی است که بدل می نشیند و حکایت از قلم قوی و توانای خانم سبزواری دارد.
چند جمله را با هم بخوانیم:
ساعت ندارم ، من سالهاس ساعت نمیبندم ، چه فرقی میکنه ، ساعت چنده؟ وقتی نه کسی منتظرته، نه تو منتظر کسی باشی ، وقتی فراموش شده ای. برای آدم های فراموش شده که دقایق ارزش شمردن ندارند.
از این بالا همه چیز کوچک به نظر می آید ،انگار هر چه بالاتر بروی ، به کوچکی آنچه پشت سر گذاشته ای ، مطمئن تر میشوی.
درد و خاطرات هیچکدام کوتاه نمی آیند، انگار قصد رها کردن مرا ندارند، در یک مسابقه ی نابرابر ذره ذره ی روح و جسم مرا میجوند.
شاید همین پنکه های، سقفی بودند که آرزوهای مرا می بلعیدند، آنقدر می چرخیدند که آرزوهای اوج گرفته ی مرا گیج میکردند و آرام آرام آن را قورت می‌دادند.
پایان داستان غیر قابل پیش بینی و شوکه کننده بود.
انجمن ادبیات داستانی دریچه برای این نویسنده ی گرامی، آرزوی موفقیت روز افزون دارد.
